Με οδηγό ένα όραμα που τον κάνει να πιστεύει πως ο Πλάστης τον επέλεξε για να δημιουργήσει μια τεράστια κιβωτό στην οποία θα χωρέσει ανά ζεύγη ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, ο Νώε αγωνίζεται να ολοκληρώσει το έργο του προτού επέλθει ο αφανισμός.
Μερικές κριτικές ταινιών σε φέρνουν σε… «δύσκολη θέση». Για να εξηγούμαι μετά πλήρους τιμιότητας, και αγνωστικιστής είμαι και δεν αγαπώ τόσο το σινεμά του Ντάρεν Αρονόφσκι. Αλλά πρέπει να σας πως τη γνώμη μου για το «Νώε», με την ιδιότητα του κριτικού κινηματογράφου (ή του θεατή, όπως είμαστε όλοι μας, πρωταρχικά). Ως θεατής, λοιπόν, πέρασα καλά. Το φιλμ διαθέτει τις αρετές μιας μεγάλης παραγωγής, με τα απαραίτητα εφέ και τις εντυπωσιακές σκηνές καταστροφής ή το μέγεθος που αρμόζει σε αυτό το οποίο καλείται να οπτικοποιήσει. Σε τούτη την ταινία του Αρονόφσκι, το πάνω χέρι ανήκει στο entertainment value και, κατόπιν, στο μήνυμα, το οποίο δεν είναι ακριβώς… θρησκευτικό. Όχι με τον προβλέψιμο τρόπο, τουλάχιστον… Η αντίληψη που έχει ο Αρονόφσκι γύρω από ζητήματα Πίστης είχε ήδη δώσει το στίγμα της μέσα από την «Πηγή της Ζωής» (2006). Εκεί φλέρταρε με τη βλασφήμια. Εδώ, απλά, αφήνεται στην ασάφεια μιας κάπως πιο «μυστικιστικής», new age τάσης η οποία αρνείται να ταυτοποιήσει τις καταβολές τούτης της βιβλικής ιστορίας, για να σου αφηγηθεί ένα παμπάλαιο «θρησκειακό» παραμύθι, φορτωμένο με στοιχεία φανταστικού, υπαινιγμούς δαρβινικών αναφορών και τον προβληματισμό που αγγίζει μια σημερινή ανάγκη κάθαρσης στον πλανήτη. Αυτό το τελευταίο είναι που θα κρατήσει ο θεατής στο δρόμο προς την έξοδο, έχοντας απολαύσει εντός αιθούσης ένα καλοσχεδιασμένο έργο… καταστροφής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου